به نقل از «ایسنا»

ناسا بقایای ستاره‌ای که ۲۰ هزار سال قبل منفجر شده را بررسی می‌کند

تاریخ انتشار: ۸ آبان ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۹۸۹۷۱۴

موشک ناسا برای مطالعه بقایای یک ابرنواختر ستاره‌ساز به فضا پرتاب می‌شود.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، اوایل هفته آینده، یک موشک ناسا به بررسی یک پدیده‌ ستاره‌ای چشمگیر در فاصله ۲۶۰۰ سال نوری از زمین در صورت فلکی ماکیان خواهد پرداخت. در این صورت فلکی، یک ستاره که زمانی پرجرم بوده و احتمالا ۲۰ برابر اندازه خورشید ما را داشته و به صورت یک ابرنواختر درخشان منفجر شده است، قابل مشاهده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این انفجار به قدری درخشان بوده که برای کسانی که روی زمین بودند حتی در طول روز با چشم غیر مسلح قابل رویت بوده است.

اگرچه این انفجار حدود ۲۰ هزار سال پیش رخ داده است، اما مواد ستاره‌ای که در طول انفجار به بیرون پرتاب شدند، همچنان با سرعت ۱.۵ میلیون کیلومتر در ساعت به بیرون پرتاب می‌شوند. اندازه این ابرنواختر در سال ۲۰۱۲ سه برابر اندازه یک ماه کامل بود و اکنون تصور می‌شود ۱۲۰ سال نوری باشد.

این بقایا که توسط ستاره‌شناسان به عنوان حلقه ماکیان شناخته می‌شود، یک یافته کاملا نادر است، زیرا منعکس کننده یک انفجار ابرنواختری در حال وقوع است.

این ابرنواختر به ما در لحظه نشان می‌دهد که چگونه عناصر سنگینی که در قلب ستاره شکل گرفته بودند، به جهان بازگردانده می‌شوند و نسل بعدی ستارگان و کهکشان‌ها آن‌ها را به ارث خواهند برد.

برایان فلمینگ(Brian Fleming) از دانشگاه کلرادو بولدر که محقق اصلی ماموریت آتی است، در بیانیه‌ای گفت: ابرنواخترهایی مانند آنچه حلقه ماکیان را ایجاد کرد، تأثیر زیادی بر نحوه شکل‌گیری کهکشان‌ها دارند.

فلمینگ و گروهش در روز یکشنبه حلقه ماکیان را با پرتاب ابزاری بر فراز یک موشک کوچک به سمت فضای زیر مداری رصد خواهند کرد.

این پرتاب از نیومکزیکو در ساعت ۱۱:۳۵ به وقت منطقه زمانی شرقی(۰۷:۰۵ بامداد به وقت تهران) در روز هشتم آبان انجام می‌شود. ماموریت INFUSE قرار است داده‌هایی در مورد بقایای این ابرنواختر برای چندین دقیقه از ارتفاع ۲۴۰ کیلومتری جمع‌آوری کند.

به طور خاص، این ابزار جریان نور را از حلقه ماکیان در طول موج‌های فرابنفش دور جمع‌آوری می‌کند. این درخشش نشان می‌دهد که گرد و غبار و گاز سوزان باقیمانده، که تصور می‌شود بین ۹۰ هزار تا ۵۴۰ هزار درجه فارنهایت(حدود ۵۰ هزار تا ۳۰۰ هزار درجه سانتیگراد) باشد، در حال انبساط و برخورد به گاز سرد منجمد در فضا است.

ستاره‌شناسان می‌گویند، این داده‌ها به آن‌ها می‌گوید که عناصر خاص در امتداد بقایا کجا قرار دارند و در نهایت به آن‌ها کمک می‌کند تا چرخه زندگی ستارگان و کهکشان‌ها را درک کنند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: ابرنواختر ناسا شرکت های دانش بنیان مراقبت سلامت معاونت علمي و فناوري رياست جمهوري رتبه بندی موضوعی نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها جهاد دانشگاهی رتبه بندی دانشگاه ها ازدواج دانشجويي شرکت های دانش بنیان معاونت علمي و فناوري رياست جمهوري مراقبت سلامت رتبه بندی موضوعی حلقه ماکیان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۹۸۹۷۱۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزییات کشف معماری ۴۵۰۰ ساله در شرق ایران اعلام شد

آفتاب‌‌نیوز :

تپۀ پیرزال در ۶۰ کیلومتری جنوب زابل در استان سیستان و بلوچستان قرار دارد و در سال ۱۳۸۷ در فهرست آثار ملی ثبت شده است. این تپه در سال ۱۴۰۲ از طرف دانشگاه زابل برای آموزش دروس عملی باستان‌شناسی به دانشجویان این رشته در دانشکدۀ هنر و معماری، برای فصل دوم کاوش شد که مهمترین یافته‌های آن، یک سازه معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) بود، که شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است.

حسین سرحدی ـ عضو هیأت علمی دانشگاه زابل ـ که سرپرستی دومین فصل کاوش آموزشی دانشگاه زابل در تپۀ پیرزال سیستان را به عهده داشت، گاه‌نگاری محوطه پیرزال را بر اساس یافته‌های سطحی، به دورۀ IV شهر سوخته نسبت داده است، درباره جزئیات کشف بقایای معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) توضیح داد: این معماری شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است. این خانه متشکل از تعدادی اتاق در حاشیۀ جنوبی یک حیاط مرکزی است.

او اضافه کرد: کاوش‌های اخیر بیانگر وجود یک کوچه است که احتمالاً این ساختمان را به ساختمان‌ها یا خانه‌های دیگر مرتبط می‌کرده است. بقایای این کوچۀ در ضلع شمالی کارگاه ۳ نشاندهندۀ توسعۀ ساخت و ساز در دورۀ آخر عصر مفرغ سیستان است.

در این فصل، که کارگاه شماره ۳ به ابعاد ۱۰ در ۱۰ متر کاوش شد، سفال‌هایی متعلق به حدود ۴۳۰۰ سال پیش، اشیاء گلی شامل پیکرک‌ها و اشیاء شمارشی نیز کشف شد.

باستان‌شناسان همچنین اشیائی را در ارتباط با مدیریت کالا و نظام داد و ستد محلی کشف کرده‌اند که استقرار در این مکان را با سایر محوطه‌های اطراف برقرار می‌کرد. این کالا‌های مبادلاتی به گمان باستان‌شناسان شامل ظروف سنگی، جانورانی همانند گاو، گوسفند و گندم و سایر ملزومات زندگی در آن دوران بوده است. به نظر آن‌ها، مبادلۀ اشیاء سنگی همچون پیکَرَک‌ها و ظروف مرمرین در این تپه از رونق خوبی برخوردار بوده است.

سرحدی درباره اهمیت این تپه باستانی گفت: بنا به یافته‌های سطحی، به نظر می‌رسد «پیرزال» یکی از بزرگترین تپه‌های متعلق به فاز انتهایی عصر مفرغ سیستان است، که تاریخ و کیفیت آن هنوز از مسائل مورد بحث باستان‌شناسی جنوب شرق ایران به شمار می‌رود.

منبع: خبرگزاری ایسنا